Danièl Bruges

( Podètz visatar son siti internet en clicar sus la fotò )

Lo vièlh

Èra partit un matin. Tot doçament. Sens se ravirar. Mès amb la marga del corsatge aviá essunhat un pauc d’aiga sus sos uèlhs. Lo chan Paton japava alai dedins l’estable e las auchas cridavon per l’èrba del codèrc.
La pagesa èra crana. Coma totjorn per anar a la vila. Lo filh parlava pas. La voatura volguèt pas demarrar. Alara lo vièlh possèt… per pas tròp retardar. La vila s’estirava pel truc. Ostals negres e pesucs. Fum borrut e embaurat. Lo solelh esclairava la cort de l’espital. « ‘Quí a ton novèl ostal pepé ? » demandèt lo pichon Baptiston. Quicòm s’espetèt dins lo cur del vièlh. Chaliá embludar, chaliá tot esfaçar. E la bòria aval al mièg de la falgièra. E lo tropèl de fedas que chauma en plen mes d’agost. E la tèrra rossèla que vos balha tot juste per pas crebar de fam mès que ploras belcòp quand te chal la laissar. La femna èra bièn polida. Vestida dins de blanc. Un bocin de papièr amb una signatura e ‘quò’s la chambra dètz. Al segond. Tot en nalt amb un tipe garrèl que fumava coma un tesàs. Un poton sus cada maissa. Una ponhada de man. Juste un al reveire e a un jorn que ven. Quand aurán lo temps. Dos o tres còps per an. Per faire coma tot lo monde. Per provar son amor. Amb la marga de son corsatge essunhèt un pauc d’aiga sus sos uèlhs. La voatura fotèt lo camp dins la possièira de la graveta. Al clochièr piquèron las onze oras.
E lo vièlh de la bòria sus son lèit estabordit, escampilhèt dins lo silenci lo crit del desespèr.

Danièl BRUGES