Salvatges

Una creacion escenica a l’encòp occitana e catalana, quò n’arriba pas 36 còps per an ! Quò vau lo desplaçament, pas vertat?
Subretot quand aquel espactacle met en scena dels poèmas de la Terèsa Canet !

(Clica sus l’aficha per ne veire la banda anóncia… )

La Corona e lo Coronat

L’umanitat aviá eritat de la Paraula e de la Natura . La Paraula èra un fotrau de privilègi, unique e plan particulièr tombat dins la natura de l’umanitat. Mès l’umanitat n’èra pas la part unica de la Natura . La Natura èra a l’encòp lo dedins e lo defòra de tot ésser uman, de tot ésser viu que siasque bestiòta o erbeta, orsa o baobab sans comptar l’èr, l’aiga, la tèrra e tot lo demai  .

Alèra caliá que tot aquò s’endivinèssa.

Mès l’umanitat n’aviá pas pron amb aquel fotrau de privilègi de la Paraula, sap pas s’endurar. Alèra es anada gratar, cinar, d’aicí d’alai a l’azard per se divertir. A la fin de far a destrantolhat lo viu conhat pertot dins la Natura, a desrevelhat una bestiona belcòp pus pichona qu’un gran de sau fina . L’a nomada Corona e la bestiona que coneis la fòrça de la Natura que li áun donada e aquela de la Paraula que n’a pas, a comprés çò que li demorava a far .

«  M’áun donat per nom Corona e ben la portarai la corona sus tot lor empèri del levant al ponent, ai la fòrça de la Natura amb ieu, vau anar quèrre aquela de la Paraula decont se tròba , serai lor fotrau de reinatàs Coronat! M’áun sonat, e ben soi aquí !».

Es atau que la bestiona, per raubar la Paraula es en tren de s’establir dins las coradas de l’umanitat que son la poderosa mecanica bufatièra encargada de fabricar la Paraula amb l’èr de la Natura e lo vent de l’èime .

Quau sap, benlèu qu’endacòm entre lo ponent e lo levant, bufa enquèra lo vent de l’èime e que lo tornarem trobar ?

Terèsa Canet