Pendent l’acantonament, les talhièrs de lenga prepausats per l’IEO contunhan coma pòdon… es a dire a distància !
Cada setmana, las personas que i participan son convidadas a escriure un tèxte pichon a partir de cinc mòts causits a l’azard dins lo diccionari. Avèm plaser de partejar amb vautres lo darrièr de la Danisa qu’es una brava capitada !
(les cinc mòts impausats son en gras)
Quand ère pichonèla viviái dins una vilòta gaire mai bèla qu’un vilatge. Ère una drolleta somiaira. Sovent, agachave lo monde que passavan per la carrièira davant l’ostau. Aquò m’agradava de botar un qualificatiu sus aquelses que avián, a mon idèia, quicòm de particular. Vesiái sovent una femna vestida de negre que s’en anava a la glèisa ; disiái :
-Tè, aquela d’aquí es una meneta ! Alèra, ma maire e ma grand que avián mai d’èime que ieu, mormolhavan quicòm e risián, risián …
Una autra, pichona vielharda, s’arrestava davant la nòstra pòrta e me debitava un capelet de paraulas incomprensiblas. La mamà me disiá : – Te cau pas rire que aquela paura femna a mai de monde al cimentèri qu’a l’ostau ; benlèu ben que rabusa per çò que, agara, es tota sola, es vièlha, a pas degun.
Vesiái atanben una femna que me semblava guèina : aviá una cara desagradiva.
– Agacha-la disiá ma grand ! Poiriá veire quauqu’un patir d’arsi que li dariá ( donariá ) pas una gota d’aiga !Quò’s un bocin de la vida de quand ère pichonèla …
E cric, e crac, l’istorieta es acabada, a meitat vertadièira !
