Clicatz sus la fotò de Joan Vesòla per descobrir sa presentacion sus lo siti « vidas.occitanica.eu »
Doás istòrias extrachas del libre « Racontes per gardar la santat » :
Un petaç plan pausat
La Burbalièira de la Gotèla anava vendre ses fromatges cada setmana al mercat da Sant-Flor. Partiá de pè, amb un ceston sus la tèsta e un a cada man. Anuèit, per la rota, i a vint quilomèstres de la Gotèla a Sant-Flor. Ela seguiá las carrièras e les viòls. Mai, sovent, aviá res als pès : portava les solièrs dins un dels cestons e les cauçava en arribar a la vila.
Un còp al mercat, la femna d’un avocat cercava dels fromatges. Tot lo monde la coneissiá, per tau qu’aquela femna aviá totjorn páur de tròp pagar, trobava res a son gost e mercandejava pertot davant de crompar. Aquèl jorn espinchèt un fromatge plan madur dins un ceston de la Burbalièira : la crosta començava de se tacelar de roge.
« Quant vau aquel ?
– Dètz francs.
– Aquò es tròp car ! » E la femna se’n anèt.
Mès, quand aguèt fach lo torn de la plaça, en mercandejar pertot, tornèt vès la Burbalièira. Èra mièg-jorn, e saguèt plan contenta quand veguèt que lo fromatge èra pas vendut.
« Vesètz ben, paura femna, qu’èra tròp car. Degun lo vos a pas crompat. Quant ne’n volètz, avora ?
– Quinze francs !
– De qué ? Mès, tot ara, n’avètz demandat que dètz !
– Benlèu, Madama. Mès n-aviatz qu’a ne’n profitar. »
La ròsa e l’espina
Francelhon del Fraissinhòl èra dintrat per gendre chas Monrabit dal Rosièr. La sua femna, La Floreta èra polida e avenenta. Totes dos s’aimavan plan e èran urós que quau sap. Mès Francelhon s’accordava pas totjorn amb sa bèla-maire, la Mirigueta que lo trobava maladrech e li fasiá repròche quauques còps. […]
Un còp que lo Francelhon èra tot sol amb la sua Floreta, li diguèt :
“A ! quand nos maridaram e que venguère al Rosièr, tu, ères coma una ròsa que parfumariá tota ma vida. Cresiái de dintrar al Paradís ! Ès ben totjorn ma polida ròsa mès pecaire ! i a pas de ròsa sans espina. Tu, ès totjorn la ròsa, e l’espina aquò es la tua maire.”
Mès que, la Mirigueta, qu’èra al solièr, èra pas sorda. Ausiguèt aquò, e vistament davalèt per dire a Francelhon :
“Bota ! bota ! Benlèu, ai ben quauques espinas que t’an foissat. Mès, quauque moment, la tua ròsa se virarà ben en grata-cuòl !”
Joan Vesòla
