PÈIRE CELESTIN DELRIEU
A prepaus de l’òbra literària de Pèire-Celestin Delrieu, Nadal Lafont escriviá dins un article titolat Un òme amira ( dins Lo Convise n°107) :
«En desbondar impetuosament un comic ancorat dins nòstra realitat d’ièr, Las Repapiadas de la Duganèla fan nharga a l’elitisme e gardan un public per l’escrich d’òc. Lo Ròc de la cresta es un monument a la memòria de la civilizacion d’òc en Auvèrnha un temps qu’estèt […]. E per manténer nòstra lenga druda dins un environament afrancejat, a revirats dos Floquets de contes del Tresór dels Contes d’Henri Pourrat (…)»
P-C Delrieu escriguèt atanben un recuèlh de tèxtes de pròsa e de poësia :
Aquí n’avètz doás istorietas per tastar un pauc d’aquel Picaucèl e per rire un bocin…
L’apendici
París… Lo mond… La preissa… Lo carri, que se ditz «autòbus», plen a pas poder meime se revirar… quand òm es drech…
Assetada dins un cuenh, una dròlla fa veire nalt sas cueissas. En fàcia, un vièlh, que n’a pus que los uèlhs per se donar de plaser…
«Vos doni cinc francs, çò ditz lo papet a la drolleta, se montatz vòstra rauba un bocin pus nalt.»
La poliçona, aquela pèça li fa enveja e, sens gaire tardar ni far semblant de res, fa montar la rauba e amassa la pèça de cinc francs, en disent :
«Se me donatz detz francs, vos fau veire ont soi estada operada de l’apendici…»
Lo vièlh, roge cramat, dona la pèça e s’aprèsta a se refrescar l’uèlh. A n-aquel moment, lo carri passa davant un espital bèl ; e la coquinòta, alèra, li ditz :
«Vesètz aquela fenèstra ?… Aquò’s aquí que soi estada operada…»
L’amor n’es pas la messa.
L’armada es una escòla del mestièr de las armas ; es de mai una escòla de la vida, ont se parla de tot, ont s’alarga la cultura dels joves soldats e atanben dels oficièrs.
Sus la plaça de Tolosa, lo general aviá fach organisar un concors d’aptitud al grade d’oficièr superior. Al mièg d’altras questions e problèms, lo subjècte de composicion francesa èra : «Qual es lo melhor moment de vòstra vida ?» Problèm larg e vast, coma tot çò que tòca a la vida…
Lo melhor foguèt un jove capitani, qu’aviá respondut e de longa esplicat : «Quanf fau l’amor ambe ma femna…»
Mès lo rescondeire aviá dich a sa femna que sa responsa èra : «Quand vau a la messa ambe ma femna…»
Alèra un jorn que lo general recebiá e que dançava ambe la femna del capitani, la conversa lo menèt a li far compliment d’aver un òme talament atentiu e complasent… Mès la dòna de li respondre :
« Es verai, mon general, qu’es totjorn prest a anar a l’endavant de ma desirança… Mès çò qu’a fach dusqu’al jorn d’auei, i a pas de qué se vantar : lo primièr còp èra quand nos marideriam ; lo segond, se li endurmiguèt ; e lo tresenc sortiguèt avant la fin…»
De qué deguèt se pensar lo general ?… que son capitani èra un famós vantussa, un arlèri de primièira…
