Quò’s pas la bestioneta que va manjar la gròssa…

 

L’an passat, me diguères, Mamet Mameta,
en caminar man dins la man,
d’agachar lo cèu blu e l’èrba verda,
e las vacas dins lo Prat Grand.
Me diguères de sentir las floretas
dins lo camin de la Calmeta.
Me diguères d’escotar los aucèls,
Mamet Mameta, sus la branca del telh.
L’an passat, quand aviái agut paur de l’escarabat
sus ma camisa, m’aviás dich a l’aurelha
en te trufar de ieu :
« Quò’s pas la bestioneta que va manjar la grosseta »!
Ò aviái cregut e per totjorn.
Alèra aviái pas plus agut paur
ni de la ratapenada ni de l’aranha.
Tot es gaireben parièr que l’an passat.
Mès aüèi pòde pas te donar la man.
Aüèi, amb lo cèu blu e mai tot lo decòr,
AI PAUR !
Perque Mamet Mameta
aquela que será manjada
per la bestioneta,
benlèu, quò será tu.
Te creirai jamai plus.

Vendogressa
abrièu de 2020